Mehmet

Pasaportu aldığım köye döndüğüm günlerdi.Bir rüyada son yılları yeniden yaşadım. Rüyamda Memetle Orhangazi Lisesinden çıkıp tren yoluna bakarak ilerliyoruz.İki insan önümüze geçiyor. Birini okuldan hatırlıyorum.ikimizide kurşuna tutuyor.Yerlere seriliyoruz kan gölü oluyor tren yolu.Etraftan öğrenciler koşuyorlar.Bir Hopalı kız arkadaşim bizi taksiye atıp hastaneye götürüyor.Hastane kabul etmiyor bir diğer hastaneye gidiyoruz.Yolda Memet beni suçluyor.Sen sebep oldun bu olaya diye.Tartışamıyoruz .Sonra ağlayıp ilk kez ona sevdiğimi söylüyorum.Ona anonym bir mektup yazıp onu meraklandırmıştım.Birkaç ay önce. O yaralı halimizle ilk kez kendimi ele vermiştim.

Memet ağladı. Hiç ağlarmıydı o laz çocuğu.Öyle sert ve mert duruyorduki okulumuzda.Sonra hastane kapısında ayırırlar bizi.Beni bir odaya onu başka bir odaya alıyorlar.Bir süre sonra Memetin öldüğünü duyuyorum.Hopalı kız arkadaşımı polisler götürüyor.Beni unutuyorlar bir odada.

Uyandığımda Nana nın odası köşkteyim.Yatak ıslanacak kadar terledim.Rüyamı hatrlıyordum.Gerçek olanla rüyayı ayıklamaya çalışıp kafamı toparladım.Gerçekte vurulan Memetti.Ben olayda yara bile almadım.Hastaneye onu götüren Hopalı kız arkadaşımla bendim.polisin gözaltına aldığı da bendim.Oysa Memete yaralı haliyle onu sevdiğimi söylediğimde çok geç olmuştu.Ağır yaralıydı.Eline adımı yazmıştı ‘Bese’Sonra benden şuphelenme diye ağladım . Adımı elinden sildi.Ne anlama geliyrdu eline adımı yazması.Elindeki yazıyı silerek bana inandiğını mı anlattı.Bana inanmişmiydı suçsuz olduğuma inanmişmıydı.

Bundan sonrası için bir toplumsal barış mücadelesi verecektim.İnsan hakları mücadelesi olacaktı bu mücadelenin adı.Rüyamdaki gibi onunla vurulmayı çok isterdim.O bir Laz çocuğuydu.Benim toprağımın insanı.Her milliyetten çocuklar arasında birbirimiyi çekmiştik.Ve o kurşunlar ne adına atılırsa atılsın yanlış bir hedefi buldular.Sevgiyi vurdular umudu boğdular.İnsanca olan her şeyi yok ettiler.Memet yanlışlıkla solcular tarafından vuruldu.Onlar devrimci olamazlardı.Sosyalizmi böyle bilmedik böyle öğretmedi büyüklerümiz. Direncin biçimi bu mu olmalıydı.

Yatakta düşünürken etrafımda döndüm.Memeti alıpta Xalik’anaya gelemedim.Ona çocukken oynadığım yolları tepeleri yaylaları gösteremedim.Oysa onuda bu coğrafyadan alıp götürmüşlerdi.Şimdi İstanbulda yatıyordu.Mezarına gidemedim hiç buna yüreğim dayanamazdı herhalde.Ama bir gün mutlaka birgün mezar başına başımı yaslayıp ağlayacağım.

Didinana erken kalkmıştı.Sesi odanın kapısına dayanıyordu.Ah gidi çocukluğum hiç yaşayamadığım gençliğim.Didinana Memetin ölümünü hiç sormadı.Yüreğimdeki acıyı deşmek istemez bir hali vardı.Oysa ben boynuna atlayıp ağlamak isterdim.Yaşadığım olayların birde Lazcasını anlatmak isterdim.Olmadı.Didinana ile gönül işlerini konuşamazdım.Yanlızca keskin bakışları değildi beni engelleyen.Kadınca duruşu yaşama meydan okur hali beni uslu bir gençkız yapıyordu.Memet konusunda da rüyamı ona anlatamadım.İçimde acısı kaldı tüm günler.Köyümü o coğrafyayı birde Memetin gözüyle gördüm.Yaşama doyamadan toprağa karışmıştı.Bundan sonraki yaşamımda bir gölge gibi beni izleyecek bir olaydı yaşadığım.Ah gidi gençlik.Her şey yarım kalmıştı.Sohbet sevgi tutku.Lazlık.Şimdi yarım elmaydım ben.Yarısını suda yitiren bir kızdım.Didinana gibi güçlü olmayı çok isterdim.Didinana 7 yıl gurbetten dönmeyen kocasını beklemiş.Herkes evine git kocan dönmeyecek dermiş.Adına türküler yakmışlar.Gitmemiş baba evine.Evinde duman tütmeli sevdiğim erkeğin demiş.Ne kadındı şu Didinana.Onun gibi yaşama meydan okumayı isterdim.Ağıtlar yakıp Xalik’ananın her tepesine sesimi bırakmayı nasıl isterdim.Olmuyordu Memete yakacak bir ağıtım bile yoktu.Yas tutmamayı öğrenmiştim. Yasını tutmayacaktım . Memet için okuyacaktım.Bir gün geriye dönüp baktığımda onun için neler yaptım diye bir hesap tutacaktım.

Buralardan gitmem önemliydi.Xalik’anada kalamazdım okul yoktu çünkü.İstanbula sığamazdım.Orada Memet yatıyordu.Gidip uzakları mesken edinmeliydim.Yaşama yeniden başlayarak.Suya düşen çiçekler için birşeyler yapmalıydım.Biz 78 liler biraz gariptik. Kalıcı şeyler yapamadık. Ama biz 78 liler ruhunu yaratmıştık.Biz birbirimize benzer olduk.Bu uzun yıllar böyle devam edecek.O yğzden Memeti unutamıyorum.Oda ortada duran bir 78 li idi.Biz sağda ve solda örgütlenirken birde hesaba katmadiğimız halkın çocukları vardı.Ortada duruyorlardı.Bizi anlamaya çalışıyorlardı.

Tüm bunları Didinana ile paylaşamazdım.O Laz kadınıydı. Beni İstanbullu yapmaya çalışıyorlardı.Didinana kendine çektikçe birileri beni ondan uzaklaştırıyordu.Bu eğitimle yapılırdı okulla kitapla . Didinana nın kitabı okulu yoktu.Sadece atadan kalan dili Lazca ve Atasözleri, öyküleri vardı.Acaba hangisi ağır basacaktı. Kökümde duran damarmı yapraklarımda açan çiçeklermi,bilemiyordum.Didinanayı köklü bir çınar gibi yanımda buluyordum her nefes. Dallarım tüm evrene uzanan özgür bir ağacın dallarıydı. Yapraklarımı teker teker toplamaya kalktılar . Ama çiçeklerimi solduramayacaklar.

Şubat 2001

Selma Koçiva
E-Mail: kocivasel@lazuri.com